Zaniedbałam bardzo mojego bloga. To jednak nie znaczyło, że nie robiłam nic. Wręcz przeciwnie. Poszerzałam i poszerzam swoją wiedzę na temat wczesnej interwencji logopedycznej. O tym już wkrótce. I oczywiście zagłębiam się w tematykę autyzmu.
Chwilowa zmiana tematu.
Na rozgrzewkę przesyłam link do tekstu w radomskim wydaniu "Gazety Wyborczej" o pewnym stowarzyszeniu...
Najpierw było przedszkole w domku, teraz pomagają nie tylko niepełnosprawnym dzieciom
(rzadko podaję linki do swoich tekstów, ale ten jest naprawdę ważny) To dla tych, którym brakuje wiary i czasem odwagi. Świat można zmieniać, wystarczy tylko przekonać samych siebie, że można to zrobić :)
Przy okazji wspomnę moją wycieczkę do Anglii. Kiedy tam jestem, nie mogę się powstrzymać od zakupów. W jednym ze sklepów sieciowych dość popularnej marki przy kasie obsługiwała mnie dziewczyna z zespołem Downa. Dwa lata temu, kiedy ponownie odwiedziłam moją przyjaciółkę, w tym samym sklepie znów trafiłam na tę samą kasjerkę. Nie ukrywam, że za pierwszym razem byłam zdziwiona. Chyba nie muszę pisać dlaczego. W Polsce trudno sobie wyobrazić podobną sytuację. Oczywiście ofert pracy dla niepełnosprawnych nie brakuje. Głównie jednak chodzi o osoby po zawale, u których niepełnosprawności nie widać. Dlatego zatrudnianie niepełnosprawnych to fikcja!
Ta dziewczyna z Anglii nie obsługiwała mnie ani lepiej, ani gorzej niż jej pełnosprawni koledzy. Po prostu jak każdy z nas była w pracy i wypełniała swoje obowiązki.
W Polsce takim osobom nie daje się szansy wyjść z cienia. To wielka strata... strata dla pracodawców, ale też dla tych niepełnosprawnych, którzy być może nigdy nie będą mieli możliwości pochwalić się swoimi umiejętnościami.
 P.S.
Jeśli czyta to właściciel jakiejś firmy, która potrzebuje ekipy sprzątającej, proszę o kontakt. Znam pewną ekipę, która doskonale wywiąże się ze swoich obowiązków. Proszę tylko nie pytać, czy chodzi o osoby niepełnosprawne, chodzi o osoby kompetentne.