Mój pacjent B jest po kilku udarach. Duże uszkodzenie płata czołowego, co najprościej mówiąc wiąże się z tym, że pan B nie zdaje sobie sprawy z sytuacji, w jakiej się znalazł. Powtarza, ale nie rozumie, czasem nawet prostszych poleceń. Stracił umiejętność czytania, pisania, zdarza się, że nie rozpoznaje bliskich. Z panem B zrobiliśmy spore postępy: śpiewamy Hymn Polski, na którym pan B ma łezkę w oku, potrafmy liczyć i podać określoną liczbę nakrętek. Umiemy już dopasować kształty, uczymy się nowych gestów, prostego wskazywania. Raz jest lepiej, raz gorzej, ale małymi kroczkami idziemy do przodu.
Pan B nie jest tym samym człowiekiem, jakim był przed udarem. Ale czy można stwierdzić, że stracił własne "ja"?
Pan B dziś ma inny świat, własny, w którym rodzina i bliscy pomagają mu się odnaleźć. Świat pana B to nie tylko to, co ja widzę na pierwszym spotkaniu, przez godzinę, to każdy jego postęp, to próba zrozumienia, w jaki sposób pan B teraz postrzega otaczającą go rzeczywistość. Cały czas uczę się w ten sposób patrzeć na moich pacjentów, z empatią, choć wbrew pozorom, nie jest to wcale łatwe i, przyznaję, pewnie zdarza mi się o tym zapominać.
Książka Oliviera Sacksa "Antropolog na Marsie" opisuje nie tylko ciekawe z neurologicznego punktu widzenia przypadki, ale przede wszystkim historię ludzi, którzy zmagają się ze swoimi słabościami, którzy dotknięci chorobą , muszą budować swój świat od nowa. To wnikliwe obserwacje autora, neurologa, który do swoich pacjentów podchodzi z ogromnym szacunkiem i naukową ciekawością, który poznaje ich życie nie w białym kitlu na szpitalnej sali, ale w domu, w pracy, w samolocie, w trakcie tworzenia. "Są to opowiadania o metamorfozach wywołanych neurologiczną zmianą, metamorfozach w alternatywne stadia bytu, inne formy życia, i mimo że tak różne od <<normalnych>>, to nie mniej ludzkie" - pisze Sacks.
Sama w ostatnim czasie dość często odwiedzałam lekarzy, miło, jeśli dla kogoś byłam czymś więcej niż kolejnym zapewne nudnym przypadkiem.
Wpis ten dedykuję panu B i jego całej rodzinie, która bardzo go wspiera. A lekturę polecam wszystkim.

Wielu rodziców mi mówi, że dziecko nie rysuje, nie maluje, nie bawi się plasteliną, bo nie lubi. Wiadomo, dla dzieciaków atrakcyjniejsze mogą wydawać się zabawy samochodami, klockami, czy lalkami. Jednak kształtowanie motoryki małej ma ogromny wpływ na rozwój dziecka: na rozwój mowy, rozwój percepcji wzrokowej, to świetne przygotowanie do pisania. Tylko jak zachęcić malucha, by w rączki wziął kredki lub farby.
Po pierwsze najważniejsze są zainteresowania dziecka. Jeśli lubi samochody, wybieramy rysunki z samochodami, próbujemy tworzyć na bazie tego, co dziecku pozytywnie się kojarzy.
Po drugie pomoce. Zwykłe kredki to może być za mało. I tu po raz kolejny polecam produkty z "Biedronki". Jakiś czas temu kupiłam: pachnące mazaki (miałam je wcześniej, są grube, dzieciaki je uwielbiają), pachnące kredki (zamiast kolorów możemy bawić się z dzieckiem: a teraz wybierz, na jaki smak pomalujemy....), poza tym pachnące kredki są wykręcane i bardzo dobrze się nimi koloruje, kredki w sztyfcie (polecam szczególnie młodszym), farby w tubce z pędzelkami - tym się jeszcze nie bawiłam :)
Jeśli Wy macie jakieś niezastąpione atrakcje plastyczne, dzielcie się pomysłami. Chętnie umieszczę na blogu.

Pożegnaliśmy już upały, wrzesień coraz bliżej. A ja zbieram materiały, pomysły i przygotowuję się na nowy rok szkolny. Dzieciaki nie znoszą nudy, zresztą kto lubi... Dlatego dobrze naukę urozmaicać. Oto moje sposoby. Oczywiście można je potraktować jedynie jako szkielet. Opiszę swoje zakupy, a pomysły na ćwiczenia i ich urozmaicenie, postaram się przedstawiać na bieżąco na blogu.
Wszystko, co przedstawię, kupiłam w Biedronce. Moje nowe książki nie będą podstawą terapii, ale mogą ją świetnie uzupełniać a także porządkować. Na początek przedstawiam zestaw poniżej.
Jest to zestaw ćwiczeń podzielony na cztery części według pór roku (ok. 15 zł jeden zestaw ćwiczeń, składający się z dwóch ćwiczeniówek). Pierwszą część zaczyna jesień, kolejne to: zima, wiosna i całość zamyka lato. Ćwiczenia adresowane są do dzieci sześcioletnich, zgodnie ze wskazówką wydawcy mają by uzupełnieniem elementarza pierwszoklasisty.
Dziecko, które będzie pracowało z książeczkami, pozna literki, będzie uczyło się je wyróżniać, powinno nauczyć się głoskować czytać, pozna cyfry, będzie się uczyło dodawać, odejmować, dowie się również, jakie są dni tygodnia, miesiące, co się dzieje w przyrodzie w ciągu całego roku. Wbrew pozorom takie informacje wcale nie są oczywiste i, wierzcie mi na słowo, nie wszystkie sześcio- czy siedmioletnie dzieci potrafią dni tygodnia czy miesiące wymienić. W ćwiczeniach są naklejki.
Z pewnością każdy rodzić będzie wiedział, w jaki sposób z pomocą tych ćwiczeń uczyć się z dzieckiem.
Książka Czytam to najnowsza zdobycz (cena ok. 8 zł). Od razu mi się spodobała. Będę ją wykorzystywać w pracy z dziećmi, które już znają nieco głoski. Pierwszych kilka stron, to rozpoznawanie głosek, uczenie się ich. To oczywiście zdecydowanie za mało, by dzieci je opanowały, ale z pewnością sposób, by je utrwaliły.
 Tak właśnie wygląda moja nowa książka.
Dzieci, które wrócą do mnie po wakacjach, już mogą się spodziewać serii ćwiczeń związanych z czytaniem. Takie zadania zwykle daję jako pracę domową. Dziecko w domu ma przeczytać określoną czytankę, później o niej opowiadamy. Zazwyczaj już wcześniej dzielimy czytankę na akapity, żeby każdego dnia dziecko czytało przynajmniej kilka linijek tekstu. W nauce czytania bardzo ważna jest systematyczność.

 Tu jedna ze stron. Można na podstawie czytanek ćwiczyć również wymowę. Powodzenia!